Het is mijn favoriete moment van de dag: de hele vroege ochtend. Met mijn eerste kopje koffie en een dekentje op de bank kijken hoe de wereld wakker wordt. Genieten van de stilte, kaarslicht, van een beetje kletsen met God (maar stilletjes en niet teveel) en de dag die voor me ligt voorzichtig overdenken. Wat ga ik doen, wat staat er in de agenda, en hoe wil ik dat de dag verloopt. Ik denk  aan koffie, en nog meer koffie, en dank God voor die koffie.

Ik geniet van die stilte in mij en om me heen, voor zolang het duurt. Want na die stille tijd, komt het volgende fijne moment: de wekkers van de kinderen af horen gaan, gestommel op de overloop, de douche die net iets te lang aan staat, haastige voetstappen en een al dan niet blij ‘goedemorgen’ daarna. Met elke ochtend ook: “Mam, waar is….. (mijn gymtas/regenpak/broodtrommel)” en een snel ‘doei’ bij de achterdeur. Actie. Leven. Het is me net zo lief als de stilte daarvoor.

De ‘stille tijd’ die veel christenen op hun dag  inplannen, is waarschijnlijk wat gestructureerder en gedisciplineerder dan ik hierboven beschrijf. Stille tijd is ‘quality-time’ met God, het moment dat je de bijbel leest, dat je bidt, dat je probeert te begrijpen en dichter bij God te komen. Dat je actief tijd maakt voor God en de verdieping van je geloof. Tenminste, dat stel ik me zo voor. Het is actief, en lange tijd voelde ik me een soort van schuldig om het passieve begin van mijn dag. En toch is dat rustige begin mijn ‘stille tijd’.

Want wat heb ik meer nodig dan in de vroege, stille ochtend me te bedenken dat God ons weer een nieuwe dag gegeven heeft, waarin Hij zelf volop aanwezig is en waarin Hij ons de weg wijst? Me dát stilletjes realiseren voelt net zo belangrijk als me buigen over de woorden in de Bijbel. Dat komt later wel. Als de koffie zijn werk gedaan heeft.